De kracht van perspectief,  één situatie, vijf brillen

Soms sta ik in een overleg, kijk ik om me heen, en denk ik: Grappig hoe iedereen hetzelfde hoort, maar er iets anders mee doet.
De één gaat meteen aan, wil actie. De ander stelt vragen, weegt af. Weer een ander wil eerst even voelen: wat doet dit met het team?
En dan besef ik weer: we dragen allemaal onze eigen bril. En dat maakt leidinggeven soms zo complex, en tegelijkertijd zo mooi. Want waar jij inzoomt op het proces, kijkt een ander naar het resultaat. Waar jij iemand ruimte geeft, grijpt een ander in. En allebei kunnen gelijk hebben.

Ik geloof dat leiderschap niet draait om één juiste stijl. Het draait om afstemmen. Kijken. Luisteren. En soms ook: even je eigen bril afzetten.

Eén situatie, vijf benaderingen

Stel: je hebt een medewerker die al een tijdje stil is in vergaderingen. Iemand die zich normaal best uitspreekt, maar nu vooral zwijgt.
De cijfers lopen iets terug, de betrokkenheid lijkt minder. Je weet: er speelt iets.

Wat doe je dan?

• De coachende leider stelt open vragen. "Wat houdt je bezig? Wat heb je nodig om weer lekker te werken?"

• De directieve leider benoemt helder wat hij/zij ziet: "Je bijdrage is minder zichtbaar, dat baart me zorgen."

• De empathische leider zoekt eerst de verbinding: "Ik merk dat je stiller bent. Alles oké?"
• De strategische leider kijkt breder: "Wat betekent dit voor het teamproces en onze planning?"

En dan heb je nog de stille, observerende leider, degene die eerst kijkt, aanvoelt, niet meteen ingrijpt, maar tussen de regels door luistert.

Allemaal zien ze iets anders. Allemaal kiezen ze hun eigen weg. En toch willen ze in de kern hetzelfde: de medewerker helpen weer in beweging te komen.

De kracht van verschil

Wat ik in de jaren ben gaan waarderen, is dat geen enkele leiderschapsstijl zaligmakend is.
Soms voel ik me als een vreemde eend in de bijt: ik observeer meer dan ik praat, zie eerder wat níét gezegd wordt dan wat er hardop klinkt. Dat lijkt op afstand, maar is voor mij juist betrokkenheid in z’n zuiverste vorm.
Tegelijk leer ik juist door anderen. Door de collega die het lef heeft om direct te zijn. De ander die empathisch durft te vertragen. Of de leider die altijd het grotere plaatje bewaakt, ook als het ongemakkelijk wordt.
Leiderschap is geen wedstrijd. Het is geen one-size-fits-all. Het is een samenspel. En juist dat verschil in perspectief maakt het krachtig, als je bereid bent het te zien.

De kunst van schakelen, en jezelf blijven

We worden vaak opgeleid tot een type leider. Maar in de praktijk vraagt leiderschap iets anders: flexibiliteit.
Niet buigen met de wind, maar meebewegen met wat er echt nodig is. En dat betekent: durven schakelen, zonder jezelf te verliezen.
Want het mooiste wat je kunt doen als leider, is trouw blijven aan je kern en tegelijkertijd nieuwsgierig blijven naar die van een ander.
Dus als jij de observerende, stille kracht bent, wees dat dan voluit. Als jij voelt waar anderen kijken, en hoort wat niet gezegd wordt vertrouw daarop. En laat je verrijken door wat anderen brengen.
Want eerlijk? Er is niet één juiste bril. Maar hoe meer brillen je durft op te zetten, hoe scherper je zicht wordt. Niet alleen op de situatie, maar vooral op de mens daarachter.
En uiteindelijk is dát waar het om draait: mensen zien, mensen helpen, mensen laten groeien. Ieder op zijn eigen manier met jouw unieke perspectief als leidraad.